εξώγαμο τέκνο

Το παιδί που δεν καλύπτεται από το τεκμήριο καταγωγής από γάμο, δηλαδή δεν γεννήθηκε εντός γάμου ή δεν γεννήθηκε εντός 300 ημερών από τη λύση του, προκειμένου να θεωρηθεί παιδί του συζύγου της μητέρας. Έτσι αποκαλείται και το παιδί εκείνο που γεννήθηκε σε γάμο αλλά αργότερα προσβλήθηκε επιτυχώς η πατρότητά του. Κατά το προϊσχύσαν δίκαιο, για τη διαφύλαξη του θεσμού της οικογένειας, τα ε.τ. δεν απολάμβαναν την ίδια νομική αντιμετώπιση με τα τέκνα που είχαν νόμιμα γεννηθεί σε γάμο. Σε αρμονία με τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές αντιλήψεις, το 1983 ψηφίστηκε νόμος που κατάργησε κάθε δυσμενή διάκριση της νομοθεσίας σε βάρος των ε.τ. και αυτά έχουν πλέον εξομοιωθεί νομικά με τα τέκνα τα γεννημένα εντός γάμου. Το τέκνο που είναι γεννημένο χωρίς γάμο των γονέων του δημιουργεί από τη γέννησή του συγγενικούς δεσμούς με τη μητέρα του και τους συγγενείς αυτής, ενώ με τον πατέρα, νομικά, αποκτά συγγενική σχέση μόνο με την αναγνώρισή του, εκούσια ή δικαστική. Η εκούσια αναγνώριση συντελείται εφόσον συναινέσει η μητέρα και με δήλωση του πατέρα ή των γονέων αυτού αν αυτός έχει πεθάνει, ενώπιον συμβολαιογράφου ή με διαθήκη. Η δικαστική αναγνώριση γίνεται κατόπιν αίτησης της μητέρας ή του τέκνου μετά την ενηλικίωση, αλλά και κατόπιν αίτησης του πατέρα ή των γονέων αυτού αν η μητέρα αρνείται την αναγνώριση. Με την αναγνώριση, το τέκνο αποκτά, απέναντι στους γονείς του αλλά και στους συγγενείς αυτών, θέση τέκνου γεννημένου εντός γάμου των γονέων του. Τη γονική μέριμνα του ανήλικου τέκνου ασκεί η μητέρα. Σε περίπτωση αναγνώρισης, αποκτά τη γονική μέριμνα και ο πατέρας που όμως την ασκεί μόνο αν πάψει η άσκησή της από την μητέρα. Το παιδί φέρει το επώνυμο της μητέρας του, ενώ ο σύζυγος της μητέρας έχει τη δυνατότητα με συμβολαιογραφικό έγγραφο να δώσει το επώνυμό του στο τέκνο της συζύγου του. Το εξώγαμο τέκνο, σύμφωνα με τον ισχύοντα ελληνικό νόμο, εφόσον έχει αναγνωριστεί, αποκτά απέναντι στους γονείς του και στους συγγενείς αυτών, θέση τέκνου γεννημένου εντός γάμου των γονέων του (φωτ. ΑΠΕ).